پداگوژي يا «علم تعليم و تربيت »را به طور اعم«علم اموزش و پرورش كودكان »و به طور اخص «روش اموزش »تعريف كرده اند .«آموزش و پرورش» داراي معناي وسيعتري است:اين اصطلاح نه تنها بيانگر خودنهاد،بلكه نتيجه آن و مجموع فرايندهايي است كه يك شخص رادر تمامي ابعاد ذهني ،اخلاقي،جسماني،زيباشناسي واجتماعي ميسازد.از نظر تاريخي ،آموزش و پرورش قبل از هر نوع تعليم و تربيتي وجود داشته است ؛آموزش و پرورش جزئي از زندگي هر گروه اجتماعي است كه با انتقال فرهنگ خويش شرايط بقاي خود را تضمين ميكند.
از نظر لغوي ،«پداگوژي»به اعمال و رفتاري گفته مي شود كه بزرگسالان روي كودكان اعمال مي كنند (paida )،در حاليكه امروزه آموزش وپرورش روي بزرگسالان نيز اعمال ميشود؛آموزش وپرورش سعي دارد از عمل يكسو يه مربيان بر فراگيران فراتر رفته و مباحثه اي دو جانبه ايجاد كند؛همچنين آموزش و پرورش بر مفهوم «خود آموزي» كه نشان دهنده تلاش فرد براي خود سازي است، تأكيد مي كند. وانگهي امروزه در مقابل تأثير وسائل ارتباط جمعي (مطبوعات ،راديو و تلويزيون )و محيط كه عاملان تربيت در نظر گرفته مي شوند ، از تأثير مدرسه كاسته شده است.
